Van Lone Pine via Death Valley naar Las Vegas

We vertrekken op ons gemak vanuit Bridgeport. Eerst tanken, wat hier erg duur blijkt te zijn in tegenstelling tot San Francisco en andere plekken, zoals we naderhand zullen zien. Omdat we alleen autoweg rijden, is het mooi rijden, zou je zo zeggen, maar de hele weg staat er een zeer straffe wind. Dit blijkt altijd zo te zijn aan deze kant van Yosemite. We maken de eerste stop bij het Mono Lake. Prachtig meer en een mooi uitzicht.
Daarna rijden we door tot Bishop. Daar eet Jack de eerste hamburger bij de Mc Drek. Ik neem een beker water. Het valt op dat iedereen minstens twee keer zijn beker bijvult. Geen idee waar ze al dat drinken laten. We lopen naar het bakkertje met de naam Erich Schat. Daarnkun je inderdaad verschillende broden kopen, maar ook hier hebben ze geen echt porselein, maar wegwerp bekers. De koffie blijkt niet te drinken te zijn, dus die kiepen we in de afvalbak. Ik koop er een brood dat zij Pompernikkel noemen, maar wat in werkelijkheid heel donker tarwebrood is met pitten. Daarna gaan we weer verder.
Onze volgende en laatste stop is Manzanar in de Owens Vallei, waar het dus altijd waait. Dit is een Relocation Camp, waar in de Tweede Wereldoorlog Amerikaanse Japanners werden opgesloten, om te voorkomen dat ze informatie aan de Japanse overheersers zouden doorgeven. Een kwestie van racisme, dat er al lange tijd speelde, en paranoia van de regering onder Roosevelt. Mensen raken hun huis en bedrijf vaak kwijt, hoewel er ook mensen zijn die door andere Amerikanen geholpen worden. Die letten op hun eigendommen totdat dit kamp en andere kampen (het zijn er in totaal tien, met 120.000 mensen), na de capitulatie van Japan worden gesloten. Het laatste kamp pas in 1946. Er wordt een school opgericht, tuinen en boomgaarden aangelegd en er wordt gesport. Maar er is geen privacy, vanwege de gedeelde barakken en ze worden bewaakt en vastgehouden door een omheining met prikkeldraad en wachttorens.
We maken een autotoer over het terrein en gaan dan door naar Lone Pine. Daar aangekomen kunnen we gelukkig nog een plek op de camping Boulder Creek krijgen. We hebben uitzicht over de vallei.

Vanochtend hoorden we dat Tom zijn roze trui kwijt is en dat de vaatwasser kortsluiting maakt door het verwarmingselement. Is dus niet gemaakt door de monteur. Super vervelend voor Daniël natuurlijk. Aangezien alle goede en slechte dingen in drieën komt, houd ik mijn hart vast.
Onderweg naar Death Valley gaat het lampje van de motor branden. Shit zeg... maar volgens de handleiding in den camper kan dat geen kwaad en reset de computer dat zelf. Kan wel even duren.
De tocht door Death Valley valt in eerste instantie mee wat betreft de hitte. We komen bij het eerste uitkijkpunt en vlak ervoor horen we een straaljager aankomen. Die blijkt zo dicht langs ons te vliegen het ravijn in, dat we deze bijna konden aanraken. Jammer genoeg is het niet gelukt om hier een foto van te maken.
We rijden steil naar beneden en komen op de vlakte waar bij veel regen in de bergen, een overstroming kan plaatsvinden. Daarna rijden we weer bergop. Het landschap veranderd steeds weer. Dan zien we ijzerhoudende rotsen, dan weer lavavelden en dan duinen. Ook zien we rotsen waar ongetwijfeld koper in zit.

We stoppen bij Stovepipe Wells en kopen daar een souvenier en een t shirt van Death Valley. Hier hebben de pioniers ergens eind 19de eeuw hun wagens verbrand, hun beesten geslacht en het vlees gedroogd en zijn toen verder getrokken om te mijnen. In die tijd had je nog meerdere successies voor o.a. het mijnen van Borax. Dat is naderhand grotendeels gestopt.

We rijden door en de gps laat ons een andere weg nemen dan we oorspronkelijk van plan waren. We rijden daardoor veel langer door de Dode Vallei. Die trouwens niet zo dood is. We zien verschillende vegetaties en geulen waar soms water in overvloed doorheen stroomt. Ook zien we hier de beroemde Joshua Tree. We hoeven dus niet meer naar het gelijknamige NP te gaan om deze te zien. Mooi, hebben we meer tijd voor andere parken. We moeten toch al enkele skippen omdat we het niet gaan redden.
Het voordeel hiervan is dat we daardoor langs Zabriskie Point komen. Hier zien we prachtige glooiende rotsen die zijn uitgesleten door water en wind.
Uiteindelijk rijden we via Death Valley Junction naar Lahttrop Wells, waar we onderweg de grens met Nevada oversteken. Via een korte lunchstop in Indian Wells, waar een groot militair vliegveld ligt, rijden we in korte tijd naar Las Vegas. Daar zien we de skyline (gedeeltelijk) van de Strip. We komen rond 16.10uur op de camping aan. We zijn allebei erg bezweet en warm en gaan snel naar het zwembad.
Evenals gisteren, hebben we de hele dag last gehad van een flinke wind. Vandaag was dat ook wel lekker, maar ik heb er een lichte kou aan overgehouden. Nou ja, dat mag de pret niet drukken. Gewoon aan de Ibuprofen en doorgaan.
Vanavond blijven we rustig op de camping en morgen eerst lekker uitslapen. Heerlijk...