Bryce Canyon en Zion NP

Zo, na een dagje op de camping, zijn we weer toe aan nieuwe indrukken.
We vertrekken voor een dagje Bryce Canyon richting het noordoosten. We nemen de toeristische route en na een prima ritje moeten we stoppen. Een flink aantal houthakkers is bezig met het omzagen van meerdere dode bomen langs de kant van de weg. De man met het stopbord verteld ons dat we een klein half uur moeten wachten. Niet alleen aan onze kant, maar ook de tegenliggers moeten wachten. We bekijken op een afstand hoe de ene boom wordt omgezaagd en uiteindelijk valt en de berg afglijd. Een stukje verderop wordt de tweede boom omgezaagd en als die is gevallen kunnen we doorrijden. Na een redelijk lange rit komen we bij Bryce aan. We moeten de auto op de parkeerplaats voor de RV's zetten, maar daar is geen plek meer. Dus parkeren we hem op een lege plek op de campground. Nou maar hopen dat ie niet wordt weggesleept.

Nadat Jack de IPad heeft opgeschoond (we kunnen alleen niet de oude foto's eraf gooien, geen idee waarom niet), kan ik verder met mijn blog. Dit levert stress op omdat ik de juiste naam van de blog niet meer weet. Door het opschonen moet ik helemaal opnieuw inloggen. Maar dat terzijde.

We nemen de shuttle die door het hele park rijdt en stappen uit bij het laatste punt, Bryce Point. Daar lopen we een heel eind naar beneden, richting canyon waar we een fantastisch uitzicht hebben op de stalagmieten van tientallen meters hoog in rood, geel en zwavelkleurig. Het is warm, maar bergaf is dat geen probleem. Bergop is een ander verhaal en na meerdere ademstops van mijn kant, komen we weer boven. We nemen weer de shuttle naar Inspiration Point. Van daaruit lopen we via de bovenste trial naar Sunset Point.
De foto's die we van dit park gemaakt hebben moeten voor zich spreken, het is onmogelijk om dat in woorden te vangen.
We gaan van daaruit met de shuttle terug naar het Visitor Center en lopen naar de RV. Op de buitendeur hangt een envelop met het verzoek om ons te registreren en geld voor de overnachting in de envelop te stoppen. Omdat we de stoelen op de camping hebben laten staan en we anders daarvoor heel vroeg moeten vertrekken, besluiten we niet te blijven maar weer terug te rijden naar Cedar City. Via een andere, lange maar rustige weg komen we 's avonds weer aan op de camping. De stoelen liggen op de grond. Het heeft gewaaid, wanneer ook niet hier, vandaar.

Vandaag zijn we naar Zion NP gereden. Hiervoor moesten we een flink stuk terug richting Las Vegas rijden en daarna naar het zuiden. Op advies van de campingeigenaar zetten we de RV op de eerste parkeerplaats in Springdale en nemen daar de gratis shuttle naar het Visitor Center. Daar betalen we de entree en stappen vervolgens op de volgende shuttle die ons naar de verschillende stops in het park brengt. Wij besluiten tot het laatste punt mee te rijden om daar de trial te looenndie ons langs de rivier leidt. Aan het einde van deze trial kun je nog een tocht door de rivier maken die ongeveer anderhalf uur heen duurt. Daar kom je dan wel helemaal in de canyon. Het lopen door de snelstromende rivier is niet makkelijk. Daarnaast struikelmje regelmatig over grote en kleine, gladden rotsblokken en stenen. We besluiten om niet de hele tocht te maken, ook omdat we al laat bij het park zijn aangekomen. We lopen weer terug en gaan aan de rivier op een rotsblok onze wandelschoenen en sokken enigszins laten drogen. De brutale chipmunks (eekhoorns) achtervolgen iedereen overal. Je mag de wilde dieren niet voeren, maar veel mensen trekken zich daar niks van aan. Jack zegt dat de dieren hem doen denken aan de Kea's in Nieuw Zeeland. Die mogen ook niet gevoerd worden en zijn ook erg brutaal. Ik ben het met hem eens.
Onderweg zien we ook een hert rustig liggen in de schaduw van de rotsen. Zij trekt zich niks aan van al die domme toeristen die zo nodig een foto van haar moeten maken. Wij ook dus ;)
Ook zien we nog een wilde kalkoen. Ik heb een foto gemaakt, maar hij verstopte zich in het hoge gras.
We rijden terug naar het beginpunt en drinken daar wat en Jack eet een ijsje. We nemen de shuttle terug naar Springdale en stappen onderweg uit. We gaan een pizza eten. Deze is op zich niet slecht, maar het deeg is te dik en als gevolg daarvan niet helemaal gaar. Jack haalt een doos om de resten mee te nemen voor morgen. Dan kunnen we deze nog een keer bakken en is het deeg misschien wel gaar.

Na het eten lopen we door een paar souvenierwinkeltjes en dan met de shuttle terug naar de camper. We rijden via het park, tenminste daar waar we mogen rijden, naar onze volgende camping. Onderweg gaan we door een tunnel (waar we $15 extra voor betaald hebben), gebouwd in 1930, naar de rest van het park. En daar laat Zion zich van zijn allerbeste kant zien. De rotsen zijn hier zoveel mooier en anders door de erosie dat we op slag verliefd worden. Onderweg maak ik de ene na de andere mooie foto. En neem en passant nog een paar stenen mee. Uiteindelijk rijden we het park weer uit en na een tocht van zo'n 33 mijl komen we in het dorp Kanab aan. De gps brengt ons naar de verkeerde plek en Jack gaat de weg vragen. Uiteindelijk komen we op de camping aan. We zijn blij dat we gereserveerd hebben, want de camping is vol. We staan aan de grote weg, dus stil,is het niet.

Mijn mobiel valt ineens uit, nadat ik naar de filmpjes van Tom Dumoulein heb gekeken. Ik ben bang dat hij kapot is. We zien wel. Als jullie van mij niks meer horen, dan doet ie het helemaal niet meer.
Zo, dit is het voor vandaag. Over twee dagen komt het vervolg. Ik kan proberen om een paar foto's te uploaden, maar garandeer niet dat dat lukt.